Afgelopen week (21 februari) ben ik weer begonnen met buitentrainingen. Het ging om een MT van een groot industrieel bedrijf. De doelstelling was duidelijk: elkaar beter leren kennen en sneller uitspreken van gedachten en emoties.

Ik neem de groep mee naar buiten, het was 2 graden (!), en start mijn intro en het waardencontract.
Daarna ‘losmaak-oefeningen’. Er wordt gelachen, er is fysieke beweging.

Precies die 3 dingen maken voor mij de training.
Bij het waardencontract geven ze ‘commitment’ om mee te doen, etc (wat ik ook maar verwoord in dat contract).
En bij het losmaken komt men in beweging en wordt er gelachen. En als er niet gelachen wordt (wat heel heel zeldzaam is) dan geeft dat natuurlijk heel veel informatie.

Een ideale start om vanuit verder te gaan.
Deze opbouw zie ik niet zo snel binnen gebeuren.

Buiten, in de ruimte, in de frisse lucht, gaan mensen opeens meer ‘open staan’.
We stappen letterlijk uit de gewoonte.
Gewoon eens even helemaal anders.
En mensen zijn dan vaak ook bereid om eens anders naar zichzelf te kijken.
En om eens anders naar de collega’s te kijken.

Doen mensen dan altijd mee?
Ik ben geneigd om ‘ja’ te zeggen. Mijn ervaring is dat mensen altijd meedoen. Ieder op zijn eigen manier, maar dat is nu juist zo leuk om te zien. Het heeft ook heel veel te maken met hoe je het brengt;

onzeker, dan krijg je veel vragen en twijfel
overtuigend, dan gaan mensen gewoon met je mee

Ga jij wel eens naar buiten?

Nee? Wat houdt je tegen?
En zo ja, wat is voor jou de reden om naar buiten te gaan?